τσαχπιναρ(ε)ιό

το, Ν

(περιπαικτικά) τσαχπίνης («τσαχπιναριό τού διαβόλου! έλεγον μεταξύ των», Καρκαβ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < τσαχπίνης + κατάλ. -αρειό (πρβλ. γυφτ-αρειό)].